Hoe je fans voor het leven maakt

Op 21 en 22 april deed de jonge Amsterdamse band Personal Trainer iets volkomen gestoords: 24 uur non-stop optreden in Paradiso. De rest van de wereld kon meegenieten dankzij een livestream. “Watch us struggle!” lokte de band ons op de poster.

Een week in een oncomfortabele bunker

Ik had de band al in augustus 2019 in mijn hart gesloten, toen ik die als speciaal verslaggever van het festival Into The Great Wide Open mocht volgen op Vlieland. Daar nam Personal Trainer – geholpen door bevriende muzikanten – in een zeer oncomfortabele bunker in de duinen binnen een week een heel album (The Industry) op. Ja, enig sadomasochisme is de band niet vreemd.
Misschien ter compensatie van hun enorm aanstekelijke goedgeluimdheid.
“Als er één band is die je een goed humeur bezorgt is het Personal Trainer,” schreef ik. “Sterker, ik durf te wedden dat de band zelfs in staat moet worden geacht om een lach op de brompotkop van Maarten van Rossem te ontlokken.”

Bij de plaatpresentatie van The Industry, aan het eind van dat jaar in Paradiso Noord, stond ik achter het podium en zag ik bij de muzikanten en in het publiek alleen maar blije gezichten. Toen frontman Willem Smit mij tijdens het slotlied ook nog even het podium op dirigeerde, voelde ik me -gewapend met een sambabal- een paar minuten even deel van dit heerlijke muziekcollectief.

Geen businessplan

Een bijzondere groep die bij elk optreden iedereen ontwapent. Vanwege de muziek en vooral door hun houding, die vrij zeldzaam lijkt in deze tumultueuze tijden. Deze getalenteerde twintigers hebben geen businessplan, maar volgen vooral hun hart en doen wat ze het liefste doen: vrij onbekommerd samen muziek maken. En soms iets totaal gestoords.

Waarom doen we dat laatste eigenlijk niet wat vaker?

Ook als ondernemer, bedrijf of organisatie.

Omdat het gewoon leuk of spannend is. Omdat het je fris houdt.

En je er ook nog enorm veel goodwill mee kweekt. Al klinkt dat dan weer heel berekenend – en als Personal Trainer iets níet is, dan dát.

Het was voor de muzikanten ook een groot avontuur, of zoals ze zelf op de website www.theindustry.nl schreven “tijdens deze beproeving van geluid en tijd probeert de band de betekenis van “live band” naar een heel nieuw niveau te tillen. Door alle kostbare tijd in te halen die we hebben verloren op onze locaties en alle geweldige livemuziekervaringen die we de afgelopen dertien maanden allemaal hebben gemist.”

Een beetje muziekgek

Misschien moest je wel een beetje muziekgek zijn om het 24 uurs-optreden te volgen. Vooral als je nagaat dat het oeuvre van Personal Trainer slechts vijftien liedjes telt. Om het voor hunzelf en de toeschouwers nog een beetje leuk te houden hadden ze ook liedjes van hun andere bands kunnen spelen of covers, maar eigenzinnig als ze zijn deden ze dat dus niet.

Maar het bleek uitermate verslavend te zijn.
En ik was niet de enige die geregeld inschakelde tijdens het werken, koken, eten, bankhangen.

Er ontstond in de chat bij de livestream op YouTube gaandeweg een gemeenschap van gelijkgestemden, met daarbij enkele zeer gevatte en geestige figuren.

Zingende zombie doet stembandenwissel

Zo ontpopte Otto Wichers, beter bekend als Lucky Fonz III, zich tot geweldige Popmuziekduider des Vaderlands.
En kwam iemand en passant met het woord van het jaar op de proppen, toen een ander bezorgd informeerde waar leadzanger Willem was en hoe het met zijn stem ging.

“O, die heeft even een pitstop voor een stembandenwissel.”

Daar verscheen Willem alweer, slaapwandelend in zijn rode lubberige trainingsbroek met slecht elastiek.

Een uur lang één liedje

En wat doe je als je 24 uur moet vullen en je hebt maar vijftien eigen liedjes? Nou, dan speel je bijvoorbeeld een heel uur lang The Lazer, een liedje dat normaal 4min40 duurt. In het laatste uur voor middernacht hielden ze een bonte avond waarbij de muzikanten voor de verandering ook even een eigen liedje voor het voetlicht konden brengen, maar ook een echte Bonte Avond-versie van Het Dorp.
Maar de grootste verrassing was toch dat het helemaal geen straf was om hetzelfde lied telkens in een andere versie te horen.

Uiteraard heb ik niet de volle 24 uur gekeken (ik ben niet gestoord), maar later nog wel het nachtelijke deel teruggezien. Omdat dit ongetwijfeld de moeilijkste uren zouden zijn; enig ramptoerisme is mij niet vreemd.

Niet dood en geen ambulance, maar…

“Personal Trainer zal de mensen – namens alle muziek – geven wat ze willen,” schreef de band al. “Door zichzelf dood te spelen.” Dat viel gelukkig mee en er hoefde ook geen ambulance aan te pas komen. Maar de meesten konden inderdaad niet meer op hun benen staan. Ze waren erbij gaan zitten. Meer slapend dan wakker, hun stemmen hadden -voor zover die het nog deden- een matineus timbre. En er werd voortdurend gegaapt.
Maar het wonderlijke was: het klonk telkens als een klok. Zelfs de bij benadering 23ste versie van The Lazer bleek nog steeds niet te vervelen.
Toen de finish van de marathon in zicht kwam ontstond er euforie in de chat. Het aantal kijkers liep in hoog tempo op, de donaties stroomden binnen.

Personal Trainer had zich in 24 uur onsterfelijk gemaakt en fans voor het leven verdiend. Door iets compleet gestoords te doen.

En met welk gestoorde actie ga jij de harten winnen?